Rozdział 7

I dałam radę napisać ten rozdział, który mi się strasznie podoba, że dostałam taką wenę. Pewnie jutro znów będę dumać parę godzin nad napisaniem już 8 rozdziału. Szczerze - jestem z siebie potwornie dumna!
Jak sama sądzę moja historyjka rozkręca się :P

"[...] Nie wiem z jakiego powodu, ale moje serce karze mi ją chronić [...]"

- Ichigo?
Usłyszałem delikatny głos Rukii, która weszła do pokoju.
Spojrzałem na nią, ale po chwili zwróciłem wzrok na Ryunne leżąca spokojnie na macie. Martwiłem się o nią, ale Inoue i Urahara stwierdzili, że nie ma o co.
Ryunn była inna niż wszyscy, coś w niej ciągnęło mnie w jej stronę, a jej Apokalipsa była bardzo ciekawym Zanpaktou. One różniły się od siebie, lecz było w nich także wielkie podobieństwo.
Raptem jej oczy zaczęły błądzić pod powiekami.
- Czy ona śni? - spytałem.
Rukia usiadła obok mnie na kolanach i położyła rękę na mojej.
- Albo wspomina -szepnęła.
Zwróciła wzrok na mnie i uśmiechnęła się lekko.
- Nie musisz się o nią bać - powiedziała cicho. - ona tylko zemdlała.
- Ale ja się o nią martwię... - wybuchłem.
Zakryłem dłońmi twarz i przeciągnąłem nimi po twarzy.
- Nie wiem z jakiego powodu, ale moje serce karze mi ją chronić... - wyszeptałem. - jej oczy, takie niebieskie... - marzyłem wyrwany z kontekstu. - zresztą co ja mówię - skarciłem siebie.
Wstałem i ruszyłem do wyjścia.
- Ichigo, nie karć siebie za to co czujesz tylko dojdź do tego co chcesz by było. Ona także coś w tobie widzi i to nie tylko znajomego, choć znacie się tak krótko jesteście połączeni czymś w rodzaju niewidzialnej nici. Tak jak ja i ty, ale nam od zawsze była widziana tylko i wyłącznie przyjaźń, przyjaźń na zawsze. - powiedziała ze śmiechem.
Obróciłem głowę w stronę przyjaciółki. Dziewczyna trzymała rękę Ryunne i uśmiechała się.
- Oboje różnicie się od każdego innego Shinigami, ode mnie czy od Urahary. Macie charaktery, które są drastycznie odmienne, lecz w pewnym stopniu podobne... - mówiła. - Ichigo wiesz dlaczego każdy na ciebie liczy podczas walki? Bo wiemy, że jesteś silniejszy od wszystkich i mamy taką świadomość, że za każdym razem nawet jeśli będziesz w śmiertelnym stanie, przeżyjesz. Bo ty odmieniłeś nasze życie, Ichigo.
Zamknęłem oczy i westchnąłem. Uśmiechnąłem się pod nosem. Ona miała rację. Ja z Ryu byliśmy inni, ale również tacy sami.
- Rukia to ty zmieniłaś "moje" życie. To dzięki tobie jestem tym kim jestem. To dzięki tamtemu dniu wszystko się zmieniło. Dzięki twojej mocy mogę chronić wszystkich, na których mi zależy. - poprawiłem ją.
Dziewczyna wstała i chciała wyjść z pomieszczenia, ale stanęła w drzwiach. Na jej twarzy zawitał uśmiech.
- Ichigo, to dzięki twojej miłości do rodziny to wszystko się stało. Ja tylko ci pomogłam, a teraz zostań z nią do czasu, aż się obudzi, a potem przyjdź do nas z Ryunne.
I raźnym krokiem wyszła z pokoju.

******************

Poczułam na swojej twarzy pierwsze promienie porannego słońca. Nie chciałam otwierać oczu, lecz przeszkadzał mi ten blask.
Odchyliłam powieki i uniosłam się na łokciach. Nie znajdowałam się w swoim pokoju. To pomieszczenie było ubogo urządzone, ale wyglądało elegancko. Obok mojego posłania stał mały stolik, na którym znajdowała się tacka z okonomiyaki* i parującą kawą. 
Usiadłam po turecku i jeszcze raz spojrzałam na jedzenie. Sama nie wiedziałam czy mam ochotę coś jeść, ponieważ przez całą noc śniłam o dawnych wydarzeniach, ale w pewnym momencie usłyszałam jak burczy mi w brzuchu. 
Zaczęłam jeść okonmiyaki. Delektowałam się smakiem pysznego placka i nałożonym na nim warzyw oraz kawałków ryb. Dawno nie jadłam tak smacznego śniadania. Jego smak był świerzy i godny grzechu, ale zapewne czułam się tak, ponieważ w sierocińcu jadam tylko najzwyczajniejsze w świecie kanapki na pierwsze danie dnia. 
Po paru minutach skończyłam jeść i wzięłam w obie dłonie ciepłą, czarną kawę, która pachniała aromatycznie. Napiłam się łyka napoju. Moje kubki smakowe oszalały i chciały więcej smacznego picia. Po moim ciele przeszło ciepłe i przyjemne uczucie. 
Gdy skończyłam pić kawę do pokoju wszedł Ichigo, który spojrzał na mnie z uśmiechem. 
- Wreszcie się obudziłaś - rzekł szczęśliwy. 
Nie mam pojęcia co zaszło ubiegłej nocy, że był taki zadowolony. 
Jego cienie pod oczami dawały mi do zrozumienia, że nie spał. 
- Tak - szepnęłam. - Czy coś mnie ominęło? 
Chłopak podszedł do mojego posłania i usiadł na przeciwko mnie. Trzymał w dłoni kubek z parującym, a zarazem miło pachnącym naparem. 
- Nic szczególnego - powiedział. - wypij to, Urahara-san przygotował to dla ciebie abyś poczuła się lepiej. 
Podał mi do rąk napój. Wzięłam łyka i poczułam smak melisy i innych ziół. 
- Na szczęście, dobrze się czuję. Tylko zemdlałam. - oznajmiłam. 
- Coś ci się przypomniało? - zapytał zaciekawiony. 
Zamknęłam oczy i przyłożyłam rękę do czoła jakbym sprawdzała czy mam gorączkę. 
- Tak, choć raczej nieistotne wydarzenia.
Ichigo zaśmiał się cicho. 
- Na przykład?
Otworzyłam szeroko oczy i przypomniałam sobie wspomnienia.
- Testowanie kidou na Ikkaku Madarame. 
Zachichotałam cicho. 
- Ikkaku stał się obiektem testów? - zapytał śmiejąc się. 
Moje usta samowolnie wykrzywiły się w uśmiechu. 
- Najwidoczniej. Pamiętam jeszcze Yachiru-chan, którą przekupiłam aby mnie wypuściła z lekcji, a ja jej w zamian wręczyłam słodycze. 
- To podobne do Yachiru. 
Podniosłam na niego wzrok i spoważniałam.
- Ty ich wszystkich znasz? 
- Tak. Na początku każdy pragnął mojej śmierci, ale potem byli mi winni przysługę. Całe Soul Society. 
Rozszerzyłam mocno powieki ze zdziwienia. 
- Chcieli twojej śmierci? 
- Tak, ponieważ jestem Zastępczym Shinigami, który dostał moce od pewnej Bogini Śmierci...
Poczułam jak tracę równowagę. Wypuściłam z dłoni kubek i upadłam na matę znów tracąc przytomność. 

****************

- Czy to jest normalne, że ona ciągle mdleje? - spytałem Uraharę. 
Kisuke patrzył na każdego po kolei: na mnie, na Rukię, Sado, Ishidę i Inoue. Kapelusznik chwycił swój wachlarz i spojrzał na nieprzytomną Ryunne, która oddychała miarowo.
- Ichigo-san, jak myślisz: czy jej serce jest tak silne aby przyjmować tak duże dawki wspomnień? Co za dużo to niezdrowo, nieprawdaż? Ona w ludzkim ciele jest słaba. Aktualnie chyba będę musiał przełamać zaklęcie, lecz to nie będzie wcale łatwe, ani dla mnie ani dla niej - powiedział stanowczo.
- Ale jest jedno "ale", prawda? - spytałem. 
Urahara zamrugał zdziwiony moim pytaniem. Zapewne nikt nie rozumiał mojego napływu niespotykanej troski o osobę mi prawie nieznaną, lecz tak bliską. 
- Achh... Kurosaki-kun ty zawsze wiesz o co pytać! - krzyknął. 
Patrzyłem na Kapelusznika w sandałach z zniecierpliwieniem. Mężczyzna ruszył w stronę wyjścia i pokazał ręką abyśmy za nim poszli. 

*******************

Cała nasza szóstka siedziała wokół stoliku. Inoue, Ishida oraz Rukia zasiadli na kolanach, a ja wraz z resztą po turecku. Urahara popijał sobie herbatę, aż w końcu zwrócił na nas uwagę. 
- Ryunne po złamaniu zaklęcia prawie natychmiast będzie musiała trafić do Seireitei, lecz tam będziemy mieli problem. Kapitan Dowódca, gdy wyczuje jej reiatsu od razu uzna ją za zagrożenie, a więc po pierwsze Ryu będzie musiała ukryć swoje reiatsu. Dlatego też od razu przejdziecie do koszarów jedenastego oddziału. Zaraki powinien zrobić wszystko dla swojej córki...
- On i tak łamie zasady - wtrąciłem się. 
Urahara rzucił mi spojrzenie informujące, że dobrze mówię. 
- Dokładnie, więc dla niego to nie będzie wielki problem, a zresztą Ryu-chan jest jego dzieckiem, a czego się nie robi dla swojego potomka? - zadał pytanie, na które znał odpowiedź. - Kurosaki-kun i Rukia-san pójdziecie z nią do Seireitei. Wytłumaczycie wszystko Zarakiemu, a potem pomożecie odzyskać Ryunne szacunek u Yamamoto, dobrze? 
Uśmiechnąłem się szeroko. 
- Piszę się na to - potwierdziłem.
Zwróciłem wzrok na Rukię, która siedziała wpatrzona we mnie i jej kąciki ust uniosły się na moje spojrzenie. 
- Ja także. Spróbujemy pomóc Ryunne-san. 


*Okonomiyaki  – rodzaj japońskiej potrawy, placków składających się z wielu różnych składników i pieczonych na rozgrzanej blasze.